bu son iki hafta içinde
hayatımın nasıl bir mana almaya başladığını ve bunu kaybetmenin
ne olduğunu fark ettim. Bir imkân, mevcudiyetine ihtimal
vermeye bile cesaret edemediğim bir imkân, boş ve manasız
akıp giden ömrümün yanma kadar sokulmuş ve sonra, birdenbire,
geldiği kadar ani ve sebepsiz, çekilip gitmişti. Bunu
ancak şimdi anlıyordum. Kendimi bildim bileli, bütün günlerimi,
haberim olmadan ve nefsime itiraf etmeden, bir insanı aramakla
geçirmiş ve bu yüzden bütün diğer insanlardan kaçmıştım.
O resim aradığım bu insanı bulmanın mümkün olduğuna,
hatta ona pek yakın bulunduğuma, bir müddet olsun beni
inandırmış, içimde, bir daha uyutulması kabil olmayan bir
ümit uyandırmıştı. Onun için, bu sefer düştüğüm inkisar o nispette
büyük oldu. Etrafımdan daha çok kaçtım, daha çok içime
saklandım.